Rozdział 19

Zegar wybijał piątą nad ranem, a Sakura nadal nie mogła zasnąć. W jej głowie wciąż krążyły pozostałe demony, których nie udało jej się jeszcze odnaleźć. Wiedziała, że nie będzie to łatwe zadanie, ale nie przypuszczała, że stanie się niemalże niemożliwe. Czuła się cholernie bezradna wobec czasu, który nieprzerwanie przeciekał jej przez palce. Ledwie powstrzymała się przed uderzeniem pięściami w pościel. Obróciła się w stronę śpiącego Sasuke. Obserwowała jego zarumienione od snu policzki, lekko rozchylone usta, które wprost uwielbiała czuć na swoich wargach, gdy ją całował. Przywołała w myśli momenty, w których jego dłonie błądziły po jej ciele, gdy szeptał jej do ucha rozpalające słowa, gdy kąsał jej rozpaloną skórę. Poczuła nagły przypływ pożądania. Zagryzła boleśnie dolną wargę powstrzymując się od jęku. Mocno zacisnęła uda chcąc opanować rosnące napięcie, ale jedynie pogorszyła sprawę. Po jej ciele przepłynęła fala rozkosznych dreszczy i wróciła do epicentrum kłębiącego się pożądania. Poczuła, jak do jej twarzy uderza fala gorącej krwi, a jej wargi pierzchną. Spojrzała kątem oka na śpiącego obok niej Sasuke i momentalnie pokręciła gwałtownie głową.

- Nie obudzę go tylko dlatego, że mam ochotę na seks – mruknęła pod nosem. Zastanowiła się, czy uda jej się opanować napięcie, które w niej rosło, ale wiedziała, że już jest na to za późno. Każdy ruch wzmagał przyjemność, jaka zaczynała nad nią dominować. Westchnęła i najciszej jak potrafiła wyślizgnęła się spod pierzyny. Spojrzała raz jeszcze na śpiącego mężczyznę i wymknęła się do łazienki. Zamknęła za sobą drzwi i puściła ciepłą wodę pod prysznicem. Zrzuciła z siebie piżamę i weszła do kabiny. Pozwoliła, by kojące strumienie powoli ogarnęły jej napięte ciało. Z konsternacją stwierdziła, że to wcale nie pomaga rozluźnić jej mięśni, a wręcz przeciwnie. Sprawia, że nowa fala doznań rozpieszcza jej spragnione ciało. Zawstydzona skierowała dłoń w stronę swojej kobiecości, ale w połowie drogi zrezygnowała z zamierzonego celu. Czuła się nieswojo z tym, co chciała zrobić jednocześnie wiedząc, że to sprawi jej przyjemność. Wzięła głęboki wdech i ponowiła próbę. Gdy jej chłodne palce dotknęły rozgrzanej w tamtym miejscu skóry, omalże nie krzyknęła. Obezwładniające fale ekstazy uderzyły w nią z niespotykaną intensywnością. Wolną ręką oparła się o zimne kafelki, zaś drugą przesunęła po całej długości swej kobiecości. Wstyd zniknął niemalże w kilka chwil zadawanej sobie rozkoszy. Ośmielona złożyła razem dwa palce i wsunęła je w głąb siebie czując, jak jej ciepłe wnętrze zaciska się rytmicznie wokół wsuniętej ręki. Jej oddech mimowolnie przyspieszył, a ruchy stały się gwałtowniejsze. Gdy niemalże dochodziła do spełnienia, czyjaś zimna dłoń złapała ją za nadgarstek i wyszarpnęła go do tyłu. Przerażona i sfrustrowana rozwarła szeroko powieki. Chciała odwrócić się za siebie, ale osobnik za nią nie pozwolił jej na to. Mocno popchnął Sakurę na ścianę przed nią i wygiął jej obie ręce za jej plecy. Poczuła, jak nachyla się nad nią, a ciepłym oddechem drażni jej ucho.

- Ładnie się tak zabawiać? – niski, chrapliwy głos przeszył ją na wskroś, wibrując w pulsującej kobiecości. Ściśnięte gardło nie pozwalało jej na wypowiedzenie choćby słowa. W pewnej chwili jego kolano rozsunęło uda różowowłosej, dając mu tym samym dostęp do wnętrza rozpalonej kobiety. Nim pojęła, co zamierza zrobić, Sasuke wszedł w nią gwałtownie natychmiast doprowadzając ją do spełnienia, które oznajmiła głuchym jękiem. Osunęła się delikatnie po ścianie, ale mocne ramiona mężczyzny nie pozwoliły jej opaść na ziemię.

- Moja kolej – mruknął do jej ucha i zaczął poruszać się ekstatycznie, na nowo wzbudzając w niej pożądanie. Obydwoje doszli niemalże równocześnie dysząc ciężko, a gorąca woda wciąż obmywała ich rozluźnione już ciała.

- Jesteś bezwstydna – powiedział Sasuke, gdy kilka minut później mydlił ją całą.

- Przestań – jęknęła, ale po wstydzie zostało już jedynie wspomnienie. Odchyliła do tyłu głowę pozwalając, by jego pieszczotliwy dotyk dotarł w każde miejsce na jej skórze. – Przecież nie obudzę cię tylko dlatego, że mam ochotę na seks – dodała i niemalże poczuła, jak usta Sasuke wykrzywiają się w drwiącym uśmiechu.

- A szkoda, bo może i ja miałbym na to ochotę – odpowiedział i odwrócił kobietę w swoją stronę.

- Daj – wyjęła z jego ręki gąbkę i nalała na nią nową porcję płynu. – Teraz moja kolej.

- Yhm – mruknął Sasuke i pozwolił Sakurze pieścić swoje ciało. Gdy umyci wyszli spod prysznica, złapali za puchate ręczniki i zaczęli się wycierać.

- Mogłabym się przyzwyczaić – Uchiha zaśmiał się w odpowiedzi.

- Do seksu? – zapytał pokornie.

- Do wspólnego prysznica – odparła karcąco.

- Czyli do seksu też – Haruno westchnęła, ale po chwili posłała mu znaczący uśmiech. Ubrali się i gotowi zeszli do kuchni. Zegarek wskazywał godzinę szóstą piętnaście, więc nie zdziwiła się, że nikt jeszcze nie wstał. Podeszła do czajnika i nastawiła w nim wodę.

- Cześć – usłyszała za sobą dźwięczny głos Baku. – Mm, będzie kawa.

- Cześć – odpowiedziała i podeszła do lodówki, z której wyciągnęła kilka produktów na kanapki. Sasuke zniknął równie szybko, co pojawiła się Baku, ale zielonooka postanowiła nie wnikać we wszystkie sprawy dotyczące karookiego. Wiedziała, że mężczyzna ceni sobie prywatność, a więc w rekompensacie za wtargnięcie do jego poukładanego świata jak burza postanowiła dać mu więcej swobody w innych aspektach życia.

- Wyspałaś się? – zapytała, niby od niechcenia, rudowłosa, a Sakura zamarła na ułamek sekundy. Czy ona wiedziała niemalże wszystko? Zastanawiała się w myślach różowowłosa.

- Nie narzekam – odparła zielonooka i wzięła się za przygotowywanie śniadania.

- Mnie Chōmei nie dawał spokoju – rzuciła beztrosko. Lekkim ruchem wskoczyła na blat stołu i umościła się wygodnie, odwracając się przodem do młodej Haruno. – Wciąż chciał mieć nade mną kontrolę, więc dobijał się do mojego umysłu domagając się zainteresowania.

- Rozumiem – nie wiedziała, jak interpretować zachowanie Jūbiego, który prawie wcale się z nią nie porozumiewał. Działał tak, jak miał na to ochotę, a ona nie miała nic do powiedzenia. Dokładnie w każdej chwili mógł przejąć nad jej ciałem kontrolę.

- Milczysz – zarzuciła jej Baku.

- Z natury nie jestem gadatliwa – odparła i zalała wrzątkiem cztery kubki.

- Czemu cztery? Przecież Itachi…

- Itachi co? – zapytał właściciel wypowiedzianego imienia. Wyszedł z gabinetu różowowłosej, gdzie obecnie odbywały się spotkania odnośnie poszukiwań pozostałych demonów. Jak wywnioskowała po jego wyglądzie, musiał spędzić tam całą noc studiując akta zawierające informacje o ich możliwej lokalizacji.

- Dzień dobry – uśmiechnęła się Baku, niezrażona faktem, że została przyłapana na obgadywaniu starszego z braci Uchiha. – Wyglądasz promiennie – rzuciła fałszywie słodkim głosem znacząco lustrując jego wymięte ubranie i zmęczony wyraz twarzy.

- Dziękuję, ty też trzymasz się całkiem nieźle – odparł ze stoickim spokojem. Sakura rzuciła mu zdziwione spojrzenie. Nie wiedziała, że Itachi jest człowiekiem, który potrafi żartować. Już prędzej posądziłaby Sasuke o poczucie humoru, niż starszego z braci. Nawet nie podejrzewała, jak bardzo się myliła. Przyjrzała się Itachi ‘emu.

Był przystojny. Długie, krucze włosy zawsze spinał poniżej karku pozwalając, by niektóre kosmyki wymknęły się spod kontroli gumki. Dwie podłużne zmarszczki rozchodzące się na policzki dodawały mu swoistej powagi. Zsunęła się spojrzeniem na wargi mężczyzny, a w głowie momentalnie pojawiło się wspomnienie ich pocałunku. Był on diametralnie inny jak jeden z tych z Sasuke. Był niepewny. Jakby nie wiedział,  jak z nią postępować. Poczuła pojedynczy, delikatny uścisk w okolicach podbrzusza, ale szybko go zignorowała.

- Świetnie – usłyszała ostatek z rozmowy Itachi ‘ego z Baku. Pokręciła głową i podniosła na nich swoje pytające spojrzenie.

- Sakura, możemy chwilę porozmawiać? – zapytał starszy z braci. Kobieta skinęła głową. – Ale w cztery oczy.

- Chodźmy do mojego gabinetu – odparła i skierowała się w stronę wymienionego pomieszczenia.

- Tylko grzecznie mi tam, bo jak nie to powiem wszystko Sasuke – uśmiechnęła się diabolicznie Baku. Haruno zgromiła ją spojrzeniem i weszła do gabinetu. Usłyszała, jak Itachi zamyka za nimi drzwi.

- O czym chciałeś ze mną porozmawiać?

- W nocy kontaktował się ze mną Deidara – odparł spokojnie mężczyzna.

- Coś w sprawie demonów? – zainteresowała się żywo Haruno. Usiadła w fotelu za biurkiem i wbiła w niego oczekujące spojrzenie.

- Znaleźli lokalizację czwartego demona – odpowiedział i uśmiechnął się szeroko. Dawno już nie doznała tak szczerego gestu. Odetchnęła z ulgą.

- Muszę ruszyć natychmiast – rzuciła i wstała od biurka.

- Sakura – ton głosu czarnowłosego sprawił, że zatrzymała się w miejscu i wbiła w niego zaniepokojone spojrzenie. – Jak rodzice? – przez chwilę mierzyła go niezrozumiałym wzrokiem, ale w końcu przypomniała sobie o Mikoto i Fugaku. Poczuła się okropnie zdając sobie sprawę, jak samolubnie postępowała nie informując go o jego rodzinie.

- Czują się świetnie i już nie mogą się doczekać, kiedy was zobaczą – odpowiedziała zmieszana swoim egoistycznym czynem. 

- Dziękuję, że poświęcasz się w tej sprawie – zdrętwiała. Poczuła się jeszcze gorzej wiedząc, że gdyby nie jego pytanie w ogóle by nie wpadła na pomysł, by go poinformować o stanie ich rodziców. Na dodatek nie przywykła do otrzymywania podziękowań ze strony któregokolwiek z Uchiha. Skinęła nieznacznie głową i ruszyła w stronę wyjścia. Kiedy mijała Itachi ‘ego, ten złapał ją za nadgarstek. Spojrzała na niego z pytaniem w oczach.

- Pamiętaj, nie jesteś w tym sama – dodał. Zacisnęła usta w wąską linię i wyszła z pomieszczenia. Rozejrzała się wokoło i ciężko westchnęła.

- Baku! – wrzasnęła. Dziewczyna wyłoniła się zza pobliskiej ściany ze skruszoną miną.

- Tak? – zapytała pokornie. Sakura mruknęła coś niezrozumiale, ale w porę się opanowała.

- Wyruszamy za dwadzieścia minut – zarządziła. Płomiennowłosa spojrzała na nią niepewnie.

- Nie bierzesz kochanka A lub kochanka B?

- Nie przeginaj. Masz być gotowa o czasie – warknęła w jej stronę i wyszła po schodach do swojej sypialni. Niebieskooka potrząsnęła głową i ruszyła do pokoju w celu spakowania się na nadchodzącą misję.

Sasuke przeklinał przeciągające się spotkanie ANBU. Niezapowiedziane wezwanie całkowicie wytrąciło go z dobrego humoru po sytuacji pod prysznicem. Na samo wspomnienie młodej Haruno zadającej sobie przyjemność po jego ciele przebiegł dziki dreszcz podniecenia.

- Raporty z zeszłego tygodnia należy złożyć na moje biurko do jutra – rzucił Naruto i rozciągnął się w zajmowanym fotelu. – Należy wzmocnić straże we wschodniej części wioski. Jest ona najmniej uczęszczanym terenem Konohy, a więc tym samym najłatwiejszym celem dla potencjalnego wroga – dodał i zamknął księgę leżącą na biurku przed nim.

- To wszystko, Szacowny? – zapytał Neji. Uzumaki skinął głową i wstał od biurka, a wraz z nim podnieśli się pozostali. Odczekali, aż Naruto opuści pomieszczenie i dopiero wtedy wszyscy zaczęli pchać się do wyjścia.

- Na Jashina, dłużej nie mógł paplać? – usłyszał obok siebie znużony głos Kiby.

- Spotkanie miało odbyć się dopiero jutro – dodał Shikamaru, który z miną męczennika przepchnął się między dwoma innymi członkami ANBU.

- Hokage jutro udaje się z wizytą do Suny – odparł Neji, rozwiewając przy tym wszystkie wątpliwości debatujących mężczyzn.

- Miał pojawić się u Gaary dopiero za kilka dni – zirytował się Kiba. – Jak zwykle o wszystkim dowiadujemy się ostatni, a to my jesteśmy odpowiedzialni za bezpieczeństwo.

- Świta Szacownego została powiadomiona odpowiednio wcześniej – zripostował Neji spojrzeniem uciszając wszelkie kolejne spory. Sasuke pokręcił jedynie głową i wyszedł z budynku. Niebo poszarzało, a w powietrzu dało się wyczuć nadchodzącą burzę. Cieszył się, że nie został przydzielony do żadnego zespołu wyruszającego na misję. Sprężystym krokiem udał się w stronę domu.

Spakowała wszystko to, co było jej najpotrzebniejsze. Na sam wierzch w plecaku położyła małą mapę z zaznaczonym miejscem położenia czwartego demona. Upewniła się, że wszystko niezbędne jest na swoim miejscu i zeszła na dół, gdzie czekała już na nią Baku. Skinęła na nią głową i wyszły z domu. Sakura wzięła głęboki oddech i weszła w pobliski lasek.

- Wybrałaś złą drogę – rzuciła za nią rudowłosa, ale szybko ruszyła zaraz za zielonooką.

- Nie złą drogę, tylko skróty – powiedziała oschle Haruno i dalej parła naprzód, przedzierając się przez chaszcze.

- Może nie chcesz spotkać się z Sasuke? – zastanawiała się na głos posiadaczka siódmego. Sakura przystanęła gwałtownie, a krocząca za nią Baku wpadła na nią raptownie.

- Posłuchaj – warknęła w jej stronę różowowłosa. – Zachowaj dla siebie swoje przemyślenia i skup się. Nie będę cię niańczyła jak dziecko.

- Nie jestem dzieckiem – odparła spokojnie rudowłosa, momentalnie poważniejąc.

- Z tego też powodu wzięłam cię ze sobą. Zacznij się zachowywać jak na shinobi przystało, albo wracaj do domu – dodała na koniec i wznowiła przeprawę. Niebieskooka nie należała do ludzi, którzy wszystko biorą do siebie, także słowa Haruno nie uraziły jej, ale skutecznie pokazały jej miejsce w szeregu. Zastanawiała się jedynie, co spowodowało tak nagłą zmianę humoru u jej towarzyszki.

Nie odezwała się jednak, tylko śmiało szła za shinobi, co jakiś czas spoglądając na jej plecy. Przypomniała sobie swoje pierwsze spotkanie z Sasuke. Uśmiechnęła się pod nosem.

Stanęła na polanie i spojrzała na wyłaniającego się spomiędzy drzew mężczyznę. Kroczył dumnie czujnie spoglądając w jej oczy. Chłód, jaki z niego emanował, mógł spłoszyć nawet nieustraszonego wojownika, ale nie ją. Doskonale znała człowieka, który w tym momencie zatrzymał się kilka metrów przed nią. Wiedziała o nim wszystko.

- Sasuke Uchiha – rzuciła, ale on ani drgnął. Nawet jeżeli zdziwiła go jej znajomość jego nazwiska, to nie pokazał tego po sobie. Przecież był znany w przestępczym świecie shinobi, więc jego sława mogła go wyprzedzić.

Przyjrzał się dziewczynie przed sobą. Mała, wątła i nie bardzo wiedział, co mogła sobą reprezentować. Wyglądała jak dziecko zagubione w lesie. Jedyne, co mu w niej nie pasowało, to spojrzenie. Wykalkulowane, chłodne i tak dojrzałe, świadome tego, co może zrobić.

- Znasz moje imię, ale ja nie znam twojego – odparł i wyprostował się lekko. Czekał.

- Które z moich imion chcesz poznać? – Sasuke zmarszczył brwi, szczerze nie rozumiejąc jej pytania.

- Ile ich masz? – zapytał skonfundowany. Zaśmiała się w głos.

- Wiele – rzuciła. Jej ciało wygięło się w tył, następnie gwałtownie w przód. To, co zobaczył sprawiło, że nogi wrosły mu w ziemię. Na jej plecach zaczynały tworzyć się wybrzuszenia, które poruszały się pod skórą. Spojrzał na jej nogi i zobaczył, jak po ziemi pełza ogon przypominający odwłok jaszczurki. Teraz z jej pleców wyłaniały się trzy pary skrzydeł, pokrytych cienką błonką i siecią małych żyłek. Już wiedział, z kim ma do czynienia i na pewno nie podobała mu się wizja walki z demonem.

- Chōmei – powiedział spokojnie, ale daleko mu było do opanowania. Wiedział, że to niepotrzebna komplikacja na jego drodze. Spotkania z nosicielami demonów nigdy nie kończyły się tak, jak to przewidywał. Tak jak wiele lat temu, gdy Gaara stracił kontrolę nad Shukaku. Pokręcił głową i skupił się na aktualnym problemie. Nie zdążył nawet oszacować poziomu swojej chakry, gdy dziewczyna przypuściła atak. Miażdżąca siła niemalże zmiotła go z powierzchni ziemi. Szybko złapał się w locie jednej z gałęzi i miękko wylądował na trawie. Uruchomił swojego Sharingan i odszukał wzrokiem spojrzenia Chōmei.

- To na mnie nie działa, Uchiha – rzuciła dziewczyna i zaśmiała się ponuro. – Twój braciszek próbował, tak samo jak Madara.

- Jak to… - szepnął zaszokowany Sasuke. Po chwili jednak ugryzł się w swój niewyparzony język.

- A teraz dam ci lekcję, podobną do tych danym pozostałym Uchiha – zaśmiała się drwiąco.

- Czyli? – zapytał arogancko Sasuke. Znał niewielu shinobi, zdolnych do pokonania go w walce.

- Czyli lekcję dla przegranego – odparła i przypuściła na niego atak, którego nie umiał powstrzymać. Potem poszedł kolejny i kolejny, a Sasuke, bezradnie, próbował już tylko obronić resztki honoru.

- Sasuke powiedział ci, w jakich okolicznościach doszło do naszego spotkania? – zapytała. Sakura zatrzymała się i spojrzała na Baku. Jej wzrok nie był już obcy i zagniewany, ale wciąż trzymała niewielki dystans.

- Nie – potwierdziła swoje słowa kręcąc głową. Rudowłosa zaśmiała się.

- Takiego lania, jakie ja mu sprawiłam, nie dostał nigdy – Sakura rozwarła delikatnie usta, a po chwili zachichotała.

- Opowiadaj, bo czeka nas długa droga.

Wszedł do domu i zdjął buty. Z cichym westchnięciem udał się do kuchni, która, ku jego zdziwieniu, była pusta. Wspiął się po schodach i od razu skierował się w stronę sypialni, ale ją też zastał bez cienia żywej duszy. Zirytowany zbiegł do sali treningowej, w której było ciemno i głucho.

- Nie ma ich – usłyszał za plecami głos brata. Zacisnął swoje pięści i zazgrzytał zębami.

- To widzę – burknął. – Pytanie, gdzie są?

- Wyruszyły na misję – uśmiechnął się Itachi i zapalił światło. Cichy brzęk jarzeniówek rozszedł się po pomieszczeniu.

- Jaką misję? – warknął zły Sasuke. Nie lubił być tym niedoinformowanym. W Hebi to on wiedział wszystko, co dawało mu ogromny pakiet kontrolny. Teraz był bezsilny, bo nie stanowił najważniejszej figury w grze.

- Tajną – odparł spokojnie Itachi. – Jeżeli oczywiście wiesz, co znaczy słowo ‘tajny’ – dodał pospiesznie widząc, jak jego brat otwiera usta w celu zadania kolejnego pytania. Sasuke poczuł się, jakby dostał pstryczka w nos. Zirytowany zachowaniem brata postąpił krok w jego stronę, ale zatrzymał się.

- Przestań bawić się ze mną w swoje gierki, Itachi – warknął Sasuke. – Nie jestem już dzieckiem.

- Szkoda – rzucił starszy Uchiha. – Bo zachowujesz się infantylnie, co nie jest oznaką dojrzałości, o jakiej mnie zapewniasz – dodał chłodniej. Sasuke doskonale zdawał sobie sprawę, do czego zmierzał jego brat. Chciał wyprowadzić go z równowagi, dokładne jak kiedy byli jeszcze dziećmi. Uwielbiał go wtedy prowokować do wszczynania kłótni i bójek. Dopiero kilka lat później Sasuke zdał sobie sprawę, jak wielką władzę ma nad nim starszy Uchiha.

- Muszę uzupełnić kilka raportów – rzucił i skierował się do wyjścia. Źrenice Itachi ‘ego powiększyły się nieznacznie. Gdy młodszy Uchiha zrównał się z nim w celu wyminięcia brata, ten złapał go za ramię.

- Od kiedy jesteś taki pilny, co? – zadrwił Itachi, ale na Sasuke nie zrobiło to wrażenia. Starszy z niedowierzaniem spoglądał, jak wargi brata rozciągają się w drwiącym uśmiechu.

- Itachi, nie sprowokujesz mnie – sarknął były członek Hebi. – Nie masz już nade mną tej władzy, co niegdyś – dodał i wyszedł z sali treningowej, pozostawiając za sobą oniemiałego Itachi ‘ego.

- A to niespodzianka – wymruczał długowłosy i poszedł w ślady brata.

Przedarły się przez gęste zarośla, które skutecznie hamowały dojście do zabitej deskami chaty. Czujnie rozejrzały się po okolicy i porozumiewając się gestami ruszyły na zwiady. Baku zrobiła obejście od prawej, a Sakura od lewej strony opuszczonej posesji. Obniżyły poziom chakry i wytężyły zmysły, jednak nie były wstanie nic wyczuć, co znacznie je zaniepokoiło.

- Ani żywej duszy – mruknęła Baku, gdy spotkały się z Sakurą przed wejściem.

- Nie pozostaje nam nic innego, jak wejść tam i po prostu szukać – odparła różowowłosa i złapała za pierwszą z brzegu deskę, która blokowała drzwi. Pociągnęła ją do siebie, a że drewno było spróchniałe, szybko odpuściło i złamało się pod naporem siły młodej Haruno. Chwilę potem obie z Baku wyrwały pozostałe deski i niepewnym krokiem weszły do środka.

- Halo! – zawołała półgłosem rudowłosa.

- Cisza – szepnęła Haruno. – Mam dziwne przeczucie… - nim jednak wyjaśniła, czego ono dotyczyło, poczuła, jak pod jej ciężarem zapada się znaczna część podłogi, ciągnąc za sobą nie tylko Sakurę, ale także i Baku. Rudowłosa krztusiła się pod wpływem wzbitego w powietrze kurzu. Dłonią starała się odgonić natrętne drobinki krążące wokół jej twarzy.

- Saki! – krzyknęła. Po chwili ciszy usłyszała kaszel, a następnie głuche jęknięcie.

- Mój tyłek – przebił się zdławiony głos różowowłosej.

- Czyli żyjesz – skomentowała pod nosem Baku i wstała z ziemi. – Gdzie jesteś? – zawołała.

- Tutaj – dobiegła ją odpowiedź przyjaciółki, ale nie mogła zlokalizować źródła dźwięku. Wzięła głęboki oddech, ale znowu zakrztusiła się kurzem. Zirytowana ograniczoną widocznością zmaterializowała jedną parę skrzydeł Chōmei i machnęła nimi, odganiając tym samym uporczywe i drażliwe powietrze.

- Tak lepiej -  powiedziała sama do siebie i rozejrzała się w poszukiwaniu Sakury, jednak kolejnym problemem okazała się wszechogarniająca ciemność. W głowie zaczęła poszukiwać jutsu, które pozwoli jej oświetlić wnętrze, jednak jak na złość nie mogła sobie przypomnieć niczego użytecznego. Na szczęście pozostawała jeszcze Haruno z arsenałem dziwnych i nieznanych dotąd technik, która po chwili przywołała garstkę płomieni rozpraszając je wokoło w kilkumetrowych odległościach.

- To był bolesny upadek – rzuciła do Baku, którą po momencie zlokalizowała nie tak daleko od siebie, jak przypuszczała. Otrzepała strój z brudu i resztek drewnianej podłogi.

- Moja fryzura – dramatyzowała rudowłosa. Sakura zaśmiała się krótkim śmiechem.

- Nie przesadzaj – mruknęła i rozplątała swojego warkocza. Potrząsnęła głową i spięła napuszone włosy w wysokiego koka. – No, to do dzieła.

- Poszukiwania czas zacząć – przytaknęła Baku i obydwie rozglądnęły się po wnęce. Było to coś na kształt jaskini, której wejście i wyjście znajdowały się pod sufitem, a nie w ścianie. Gdy cały kurz opadł kobiety dostrzegły właz w górnym rogu wnęki, z którego spuszczały się stare, drewniane schody. Gdyby nie spróchniała podłoga spokojnie odnalazłyby to niewątpliwie bezpieczniejsze zejście na dół.

- O, schody – ironicznie mruknęła pod nosem Sakura.

- Mnie też to zaskoczyło – odparła Baku i zmrużyła powieki. – Spójrz – wskazała dłonią przeciwległy koniec jaskini. Haruno podążyła wzrokiem za ręką rudowłosej i otworzyła szerzej oczy.

- Bingo – zaśmiała się, ale nie ruszyła się z miejsca. Wpatrywała się teraz w mały ołtarz, na którym znajdował się demon. Były to wyrzeźbione w ścianie jaskini dwa chińskie smoki, które w przednich łapach dzierżyły kamienne szkatuły, imitacje tej prawdziwej, z drewna, leżącej na marmurowym katafalku pomiędzy nimi. Ich splecione ogony broniły dojścia do cennego demona.

- Myślisz, że ożyją? – zapytała Baku. Sakura spojrzała na nią z konsternacją.

- Coś na pewno broni czwartego – odparła wymijająco, przeczesując wzrokiem wnętrze jaskini w poszukiwaniu mniej oczywistego zagrożenia, jakim niewątpliwie były smoki.

- W sumie smoki nie byłby takie złe – mruknęła Baku. – Wolę oczywiste zagrożenia – rzuciła buntowniczo w odpowiedzi na niedowierzające spojrzenie Haruno. Różowowłosa westchnęła i zrobiła krok przed siebie, jednak nic się nie stało. Ponownie postawiła kolejny i kolejny, podejrzliwie wpatrując się w puste ślepia jaszczurów.

- Niemożliwe, by poszło tak łatwo – wymamrotała, gdy od szkatuły dzielił ją jedynie metr.

- Uważaj! – krzyknęła Baku, gdy różowowłosa miała postawić kolejny krok. Jednak jej słowa dotarły zbyt późno. Stopa Sakury dotknęła podłoża tuż za ledwie widoczną linią.

- Cholera – jęknęła widząc, jak kamienna powłoka smoków pęka, tworząc mapę linii i zakrzywień.

- Cofnij się – poleciła Baku, a Haruno powoli wykonała krok w tył. Obie obserwowały, jak płaty gruzu opadają na podłogę, budząc tym samym potwory do życia.

- Oczywiste zagrożenia, co? – zapytała z sarkazmem, a bijū wzruszyła jedynie ramionami.

- Czepiasz się – odparła i złapała przyjaciółkę za ramię. – Jak je rozbroić?

- Nie mam pojęcia – Sakura obserwowała, jak dwie pary ślepi przeczesują pomieszczenie w poszukiwaniu intruzów. Gdy tylko płonące źrenice spoczęły na dwóch shinobi, jaszczury znieruchomiały.

- Niech zgadnę – mruknęła Baku. – W podaniach nie było mowy o smokach pilnujących demona.

- Zacznij grać w mahjong ‘a na jeny – Sakura zaczęła powoli wycofywać się, ciągnąc za sobą rudowłosą.

- Przypomnij mi o tym, jak tylko wyjdziemy z tego cało – jęknęła Baku. W tym momencie ogony smoków rozdzieliły się i przecięły powietrze z charakterystycznym świstem. Obydwa opadły między kobietami, skutecznie rozdzielając je od siebie. Wiedziały, że nie pójdzie im łatwo.

Siedział nad raportami, ale nie mógł się skupić. Niewiedza odnośnie działań Sakury działała na niego destruktywnie. Denerwował się, bo różowowłosa była nieobliczalna z posiadanym w sobie Jūbim. Co to za misja? I czemu wzięła ze sobą Baku? Zirytowany rzucił pędzel na biurko, plamiąc przy tym raport. Oczywiście z zasady i honoru noszenia nazwiska Uchiha, mało się tym przejął.

- Widzę, że znużyła cię praca sekretarza – zaśmiał się Itachi, wchodząc do gabinetu.

- Nie interesuj się – warknął rozeźlony, jednak szybko zamknął w ryzach zbędne emocje.

- Mistrzowsko radzisz sobie z poskramianiem uczuć – uśmiechnął się starszy z braci.

- Za to widzę, że ty sobie odpuściłeś – zadrwił Sasuke. – Staczasz się, braciszku – długowłosy drgnął na przydomek.

- Kradniesz mi kwestie – mruknął Itachi i bez zaproszenia usiadł w fotelu naprzeciwko biurka.

- Stałeś się na nie za kiepski – Sasuke rozsiadł się w meblu i zmierzył brata bacznym spojrzeniem. – Po co przyszedłeś? – zainteresował się młodszy. Długowłosy podniósł na niego nieodgadniony wzrok.

- Sakura dobrowolnie przystała do Brzasku – Sasuke skamieniał. – Zawarła z nami kilka umów, które wiążą ją długoterminową przynależnością do organizacji.

- Przecież jej tatuaż nie był pełny. Wskazywał na status jeńca, nie członka – zniecierpliwił się Sasuke. Denerwowała go jego niewiedza. Będąc w Hebi już dawno użyłby swojej władzy i mało przyjemnych praktyk, by wiedzieć wszystko, czego potrzebował. Zbytnio zmiękł.

- To jest wynik przewidzianych negocjacji – wyjaśnił Itachi. – Ale po co zagłębiać się w szczegóły – machnął lekceważąco dłonią. 

- Może po to, by lepiej panować nad sytuacją? – wtrącił Sasuke, ale momentalnie ugryzł się w język.

- Nie dzieje się nic niegodziwego – wyjaśnił Itachi. – Tsunade wiedziała o wszystkim.

- Tsunade? – coraz mniej podobało mu się to, co słyszał. - Nieważne. Gdzie teraz jest Sakura?

- Tego wciąż nie mogę ci wyjaśnić – odparł. – To jest dalsza, niewielka część umowy między Brzaskiem, a Sakurą – dodał wiedząc, jak niewiedza działa na jego brata.

- Po co mi to mówisz? – wysyczał Sasuke.

- Potrzebuję, byś wskrzesił Hebi – słowa Itachi ‘ego totalnie zdziwiły młodszego Uchiha. Nie wiedział, co się działo z członkami jego starej organizacji tuż po tym, jak postanowił ją rozwiązać. Podejrzewał, że rozproszyli się po świecie, każdy szukając własnej zemsty.

- Dlaczego miałbym to zrobić? – wiedział, że ten krok może sprowadzić na niego wyrok śmierci, a nie chciał znów zostać wyrzutkiem Konohy. To oznaczałoby, że straci Sakurę już na zawsze.

- Jesteśmy częścią większego planu, Sasuke – odparł Itachi. – I wierz mi, lub nie, ale sam nie do końca jestem w to wtajemniczony – te słowa zaskoczyły mężczyznę.

- Nigdy nie sądziłem, że będziesz bezmyślnie wykonywał czyjeś polecenia – mruknął Sasuke, gubiąc się w tym wszystkim jeszcze bardziej.

- Ja nigdy nie podejrzewałem, że tak się zmienisz – odparł Itachi. – Obecnie Karin, Jūgo i Suigetsu są członkami Akatsuki – wyjaśnił pierworodny Uchiha, prowokując zmianę tematu. – Ich położenie jest znane niewielkiej garstce ludzi, zaś oni sami do nich nie należą – dodał.

- Są na podobnej zasadzie, jak Sakura – domyślił się Sasuke, a jego brat skinął głową.

- Zawarli umowy, jednak mniej obszerne niż ta Sakury – wyjawił. Krótkowłosy powstrzymał się od komentarza. Wiedział, że uporu Itachi ‘ego nie sposób pokonać.

- I mam ich ściągnąć tutaj? – zapytał zrezygnowany. Brat pokiwał głową. Sasuke westchnął i poprawił się w fotelu. – To jest popaprane.

Unik za unikiem nie był wyjściem z sytuacji. Zaczynały opadać z sił, lecz nie zbliżyły się do szkatuły ani o krok.

- Musi być jakiś sposób – zdenerwowała się Baku.

- I jest – odpowiedziała jej Sakura, a płomiennowłosa spojrzała na nią z nadzieją. – Tylko my go nie znamy – dodała. Bijū zgromiła ją wzrokiem.

- To są tylko jaszczurki, do cholery! – wrzasnęła dziewczyna. W tym momencie nieuwagi jedna z poczwar przygniotła ją ogonem do zimnej posadzki.

- Baku! – wrzasnęła Haruno, jednak nim dobiegła do rudowłosej drugi smok zmiótł ją z powierzchni ziemi, rzucając ją o ścianę.

- Saki!

- Zmień się! – wycharczała Sakura. – Wezwij Chōmei!

- Ale wtedy… - zaczęła, ale gdy spotkała spojrzenie Sakury już wiedziała. – To samobójstwo!

- Rób co mówię! – Baku zwlekała, jednak siła, z jaką była wciskana w ziemię stawała się nie do zniesienia. Niemalże czuła, jak jej wnętrzności zmieniają się w papkę. Przywołała w myślach Chōmei, jednak ten się nie pojawił. Spróbowała ponownie, lecz z tym samym skutkiem.

- Co jest? – zapytała Sakura, gdy płomiennowłosa wbiła w nią przerażone spojrzenie.

- Nie ma go! – wrzasnęła. – Zniknął! – Haruno zdrętwiała. Jak Chōmei się nie pojawi, to Jūbi nie dostanie amoku. A wtedy nie mają szans. Jej dalsze rozmyślania przerwało kolejne uderzenie uzbrojonego w rząd ostrych, wystających łusek ogona. Poczuła, jak małe brzytwy rozcinają skórę na jej lewym boku i ramieniu.

- Kuso! – wrzasnęła pod wpływem fali potężnego bólu.

- Sakura! – zmusiła się, by podnieść ciężkie powieki. Zmęczenie i zranienia dawały się jej we znaki. Spojrzała na Baku, z której pleców spływały cienkie strużki krwi. – Wiem, co jest grane!

- Co ty bredzisz?! – zdenerwowana Haruno podniosła się z ziemi, ale smok ponownie zaatakował, tym razem owijając ją ogonem i stopniowo wzmacniając siłę zacisku.

- Smoki hamują przemianę! – krzyknęła Baku. – We wszystkich trzech szkatułach są demony! Tylko w ten sposób powstrzymują je od wydostania się na zewnątrz – dodała, unikając uderzenia jaszczurzego skrzydła.

- No, to jak mamy je powstrzymać?! – zdenerwowana Sakura czuła, jak tli się w niej coraz mniej chakry. Obie shinobi zaczęły gorączkowo zastanawiać się nad planem zdobycia szkatuł i ucieczki. Wtedy Sakurę olśniło. – Linie!

- Teraz to ty bredzisz! – warknęła Baku.

- Nie! Linie! – niebieskooka spojrzała wyżłobione półkole chroniące miejsce spoczynku demonów. – Całe to miejsce musi być zabezpieczone. Wątpię, żeby jedna linia i dwa smoki broniły dojścia do trzech demonów!

- No, ale co mamy zrobić? – dopytywała Baku. – Nawet, jeżeli całe to miejsce jest pod działaniem jutsu, to jak chcesz się stąd wydostać? To raczej pułapka, a nie rozwiązanie! – rudowłosa zaczynała poważnie martwić się o stan psychiczny przyjaciółki. Po prostu zaczynało jej odwalać.

- Musimy wejść w okrąg ochrony – wysapała Sakura, której cudem udało się uniknąć zderzenia z łapą smoka. – Pomyśl, czują w nas demony. Są zaprogramowane na ich dezaktywację i obronę. Gdy wejdziemy do kręgu – musiała przerwać, by kolejny raz uniknąć starcia. – To przestaną atakować, bo znajdą się w bezpiecznej strefie – dokończyła. Dziewczyna wątpiła w słowa przyjaciółki, ale wiedziała, że to ich jedyna szansa. Spojrzały po sobie. Plan był prosty. Zwabiły smoki blisko siebie, a następnie najszybciej jak mogły dostały się do kręgu. Obserwowały, jak poczwary zbliżają się nieuchronnie do linii granicznej, ale gdy tylko ją przekroczyły wpełzły na swoje miejsce, by ponownie pokryć się kamieniem. Baku spojrzała oniemiała na dyszącą Sakurę.

- Obie zaczynamy uprawiać hazard – Haruno mimo bólu zaśmiała się w głos.

- Teraz wykombinuj jak się stąd wydostać z trzema demonami.

- Hej – zawołała rudowłosa. – Nikt nie powiedział, że będzie łatwo.

- Chociaż raz mogłoby być – wymamrotała Sakura. Przesunęła blisko siebie wszystkie trzy szkatułki i obserwowała ich sygnatury. – Trzeci, czwarty i piąty – wskazała po kolei na każdą z nich. – Wedle podań piąty jest w naszyjniku, ale nie zaryzykuję otworzeniem żadnej, by to sprawdzić.

- Jak stąd wyjść – zastanawiała się Baku. Obserwowała otoczenie. Każdą ścianę, wnękę, rysę. Musiało istnieć coś, co pomogłoby im w wydostaniu się na zewnątrz. Wtedy spostrzegła na ziemi plamę krwi Sakury, a w jej głowie zaświtała pewna idea.

- Twój wzrok mnie niepokoi – wymamrotała Sakura.

- Mam pomysł – klasnęła w dłonie płomiennowłosa.

- Chcę wiedzieć? – zapytała zrezygnowana Haruno.

- Nasza krew jest demoniczna. Posiada ślady obecności demonów – zaczęła. – Teraz nasze bliźniaki – dłonią wskazała dwa kamienne smoki. – Myślą, że pilnują pięciu demonów.

- Nie wiem, co ma nam to pomóc – mruknęła Sakura, ale Baku uciszyła ją przymrużonym spojrzeniem. Oburzona różowowłosa chciała coś powiedzieć, ale zamilkła.

- Nasza krew w okręgu stworzy pozory obecności dwóch demonów – wyjaśniła. – Pozostałych trzech najpierw będą szukać w jaskini – dodała.

- Nie są głupie – Sakura posłała im zaniepokojone spojrzenie, ale ich ślepia pozostawały bez życia.

- Wbrew pozorom mają ograniczoną zdolność powonienia – Baku usiadła przy zielonookiej i umaczała w jej posoce palec. Po chwili nakreśliła trzy kręgi. – Kiedyś widziałam podobne jutsu. Nigdy nie miało ono więcej niż trzy strefy – wskazała dłonią na rysunek. – W najmniejszym je chronią, w średnim są one unieruchamiane – zaznaczała krwawe znaczki, uzupełniając pogląd sytuacji. – Zaś w największym zabijane.

- Ostateczność – mruknęła Sakura, a Baku pokiwała głową. – Dobrze pomyślane.

- Jak wyjdziemy poza te kręgi – rudowłosa gestem objęła całą rycinę. – Będziemy bezpieczne, bo znajdziemy się poza jakąkolwiek strefą ich działania. Nawet, gdy ruszą za nami – dodała, ale w słowo weszła jej Sakura.

- Zamienią się w pył, bo czerpią chakrę z ograniczonego źródła – niebieskooka skinęła głową na znak podobnego rozumowania. – Im dalej od mocy, tym słabsze działanie jutsu.

- Dokładnie – właścicielka siódmego spojrzała na szkatułki. – Nawet, gdy wydostaniemy się z tej pułapki, to i tak mamy mało czasu – utkwiła w Haruno przenikający wzrok.

- Cztery demony i Jūbi to będzie cyrk – dedukowała zielonooka. – Zwędzamy demony i sprintem do Konohy.

- Nie ma na co czekać – Baku podniosła się z podłogi. – Ja zgarniam szkatułki i ruszam pierwsza. Muszę mieć szansę na ucieczkę.

- Umówmy się, że biegniesz prosto do mojego domu. Tam na pewno będzie Sasuke i Itachi. W razie czego, powstrzymają mnie – Sakura podniosła się na drżących nogach. Nie mogła się uleczyć, bo poziom jej chakry znajdował się drastycznie poniżej minimalnego. Jej resztki chciała zachować na ewentualne wspomożenie w ucieczce. Rudowłosa skinęła głową. Otworzyła plecak i zaczęła pakować szkatułki do środka. Kiedy była gotowa skumulowała część z energii, jaka jej pozostała i wyskoczyła łapiąc się ostatniego stopnia schodów. Gdy stanęła na krawędzi podłogi spojrzała w dół, na Sakurę.

- Idź! - wrzasnęła różowowłosa słysząc znajomy odgłos pękającej skały. Baku zniknęła z jej pola widzenia. Haruno odczekała, jak jaszczury opuszczą pierwszą strefę. Tak, jak przypuszczały. Smoki zaczęły węszyć po całej jaskini, więc nie zwlekając ani chwili dłużej zielonooka poszła w ślady przyjaciółki i wyskoczyła na ostatnie stopnie schodów. Ból w boku zaczął promieniować, jednak przemogła go i ruszyła do biegu. Gdy obejrzała się za siebie z przerażeniem odkryła, że poczwary depczą jej po piętach. Po głębszym zastanowieniu nie wiedziała, jak daleko sięgała granica trzeciego okręgu. Wiedząc, że od jej motywacji i prędkości zależy jej własne życie, przyspieszyła. Wściekłe ryki i młócenie skrzydłami były coraz głośniejsze. Desperacko ładowała w siebie opary chakry, a gdy już czuła na karku ich oddech, gdy myślała, że już po niej, wszystko ucichło. Przerażona nie odważyła się jednak zatrzymać. Pruła przed siebie wiedząc, że w tym momencie napędza ją jedynie adrenalina.

Siedzieli w salonie i przeglądali raporty, gdy do ich uszu dotarł trzask bramki. Spojrzeli po sobie zdziwieni i podnieśli się z zajmowanych miejsc. Bacznie obserwowali drzwi, przez które po sekundzie wpadła Baku.

- Chowajcie demony! Demony! – wrzeszczała jak opętana. Wcisnęła w ręce najstarszego z braci plecak, a sama zamknęła drzwi i zaryglowała je stojącą obok komodą.

- Co tu się dzieje! – wrzasnął Sasuke. – Gdzie Sakura?

- Idzie po mnie. Po nas. Po demony! – szeptała Baku, wyraźnie przerażona tym, co ją spotkało.

Podczas ucieczki wyczuła chakrę dziesiątego. Wiedziała, że zaczyna szaleć, jednak mimo to parła przed siebie. Biegnąc czuła na plecach wzrok Jūbiego, jego obecność była namacalna. Odważyła się spojrzeć za siebie tylko raz, ale to był o ten raz za dużo. Ciało Sakury było w kolorze szarości, całe spękane czarnymi żyłkami. Włosy zmieniły kolor na zgniłozielony, a spojrzenie zaszło mgłą. Wyglądała jak najmroczniejszy koszmar psychopaty, który urzeczywistniony poszukiwał ukojenia w rozlewie krwi.

- Co z Sakurą? – dopytywał Sasuke. W tym czasie Itachi zniósł szkatułki w podziemia, gdzie znalazły się w sali  naznaczonej jutsu wyciszania chakry. Zabezpieczył pomieszczenie i wrócił na górę, czekając na pojawienie się Haruno.

- Jūbi dostał amoku – mamrotała rudowłosa. – Zmienił ją. Była demonem – po jej plecach wciąż ciekła krew, a jej umysł pozostawał odrętwiały strachem. To już nie była Sakura, tylko czysta destrukcja.

W tej chwili usłyszeli walenie do drzwi.

- To ona! – wrzasnęła przerażona dziewczyna i cofnęła się do tyłu. Sasuke jeszcze nigdy nie widział jej tak przestraszonej. Spojrzał zaniepokojony na Itachi ‘ego, który uaktywnił Sharingan. Uczynił podobnie, chociaż, wiedziony doświadczeniem z poprzedniego spotkania ich techniki z Jūbim, nie liczył na powodzenie. Nagle komoda odleciała w ich stronę, razem z drzwiami i framugą. W zionącej dziurze pojawiła się postać zmienionej Sakury. Krew, która płynęła z jej boku wyglądała jak rzeczny szlam, co sprawiało, że wyglądała jeszcze paskudniej. Podniosła głowę i pociągnęła nosem. Gotowi do ataku bracia Uchiha postąpili krok przed siebie, ale w tym momencie Haruno opadła na kolana, wracając do swojej normalnej formy.  Spojrzała na Baku i uśmiechnęła się szeroko.

- Zagrajmy w mahjong ‘a – mruknęła, a rudowłosa zaśmiała się z niedowierzaniem. Zdezorientowani bracia dezaktywowali Sharingan. Sasuke podbiegł do Sakury, a Itachi do Baku.

- Będziesz się gęsto tłumaczyć – rzucił wściekły młodszy Uchiha. Podniósł ją z ziemi i zaniósł do sypialni.

- Aż trzy? – zwrócił się do Baku Itachi.

- Kupa szczęścia ze znaczną przewagą kupy – wymamrotała i po prostu zasnęła. Starszy z braci pokręcił głową i skierował się ze śpiącą dziewczyną w stronę jej pokoju.

***

Jeżeli ktoś tutaj jeszcze zagląda, to... :

Wiem, wiem. Nawaliłam. Nie chcę się gęsto tłumaczyć dlaczego. Pisanie idzie mi coraz ciężej. Boję się, że nieuchronnie chylę się ku rozpadowi mojej twórczości.

Póki co zapraszam na http://thinking-about-falling-stars.blogspot.co.uk/ gdzie możecie przeczytać zaktualizowane info dotyczące nadchodzących treści. Buziaki i miłego czytania.

Autor: .romantyczka